Popularne posty

Dziecko

Dziecko może nauczyć dorosłych trzech rzeczy:
- Cieszyć się bez powodu,
- Być ciągle czymś zajętym
- Domagać się ze wszystkich sił, tego czego się pragnie.
Paulo Coelho

Brakujący kafelek

Któregoś razu, gdy podróżowałem z żoną, otrzymałem faks od mojej sekretarki:

- Brakuje jednego kafelka potrzebnego do renowacji kuchni - pisała. Wysyłam ci oryginalny projekt, jak również projekt wymyślony przez budowniczego, by zrównoważyć brak kafelka.

Z jednej strony miałem szkic stworzony przez moją żonę: harmonijne linie kafelków z otworem na wentylację. Z drugiej strony plan mający na celu rozwiązanie problemu brakującego kafelka: prawdziwa układanka, w której kafelki były rozmieszczone chaotycznie i całkowicie ignorowały pojęcie estetyki.

- Po prostu kupcie dodatkowo jeden inny kafelek - napisała moja żona. Tak właśnie zrobili i dzięki temu mogli trzymać się pierwotnego planu.

Tego popołudnia myślałem przez długi czas o tym co się stało; jak często z powodu braku jednego kafelka, całkowicie zmieniamy plan naszego życia.

Trzy drzewa

Pewnego razu, na wzgórzu, rosły sobie trzy drzewa. Rozmawiały one o swoich marzeniach i nadziejach. Pierwsze z nich powiedziało: 
-Mam nadzieję, że pewnego dnia będę skrzynią, w której trzymane będą klejnoty. Będę wypełniona złotem, srebrem i cennymi klejnotami. Będę mogła być ozdobiona rozmaitymi rzeźbami i każdy będzie mógł zobaczyć moje piękno.

Potem drugie drzewo powiedziało: 
- Może pewnego dnia stanę się potężnym statkiem. Uniosę na swym pokładzie króla i królową i popłyniemy poprzez szerokie wody aż na krańce świata. I każdy będzie czuł się bezpiecznie, z powodu solidności kadłuba, który ze mnie będzie zbudowany.

W końcu trzecie drzewo powiedziało: 
- Chcę rosnąć, aby być najwyższe i najbardziej proste w całym lesie. Ludzie zobaczą mnie na szczycie wzgórza i będą spoglądać na moje gałęzie, i myśleć o niebie i o Bogu i o tym, jak blisko Niego jestem. Ja będę największym drzewem wszech czasów i ludzie zawsze bedą o mnie pamiętać.

Po kilku latach modlitwy o to, aby ich marzenia się spełniły, grupa drwali natknęła się na nie. Kiedy jeden drwal zbliżył się do pierwszego drzewa rzekł: 
- To tutaj, wygląda na mocne, silne drzewo, wydaje mi się, że będę mógł sprzedać je stolarzowi.
I zaczął je ścinać. Drzewo było szczęśliwe, ponieważ wiedziało, że stolarz zrobi z niego piękną skrzynię. Przy drugim, drwal powiedział: 
- To drzewo również wygląda na mocne, powinienem je sprzedać do stoczni.
I drugie drzewo również było szczęśliwe, bo wiedziało, że jest to dla niego możliwość stania się potężnym statkiem.

Kiedy drwal podszedł do trzeciego drzewa, drzewo było przerażone, gdyż wiedziało, że jeżeli zostanie ścięte, jego marzenia się nie spełnią. Jeden z drwali postanowił sobie je zabrać.

Wkrótce po przybyciu do stolarza, z pierwszego drzewa zostały zrobione karmniki, koryta i żłoby dla zwierząt. Zostało więc postawione w stodole i wypełnione sianem. To wcale nie było to, o co drzewo się modliło. Drugie drzewo zostało pocięte i zrobiono z niego małą łódkę rybacką. Skończyły się jego sny o staniu się potężnym statkiem i braniu na swój pokład koronowanych głów. Trzecie z nich zostało pocięte na wielkie belki i pozostawione w ciemności.

Lata mijały, i drzewa zapomniały już o swoich marzeniach. Pewnego dnia mężczyzna i kobieta weszli do szopki. Kobieta urodziła i położyła niemowlę na sianie, wypełniającym żłobek zrobiony z pierwszego drzewa. Drzewo mogło odczuć powagę tego wydarzenia i wiedziało, że nosi największy skarb wszech czasów.

Minęło kilkadziesiąt lat. Grupa ludzi wybrała się na połów, w łódce zrobionej z drugiego drzewa. Jeden z nich był bardzo zmęczony i ułożył się do snu. Kiedy wypłynęli na szerokie wody, zerwała się burza i drzewo
pomyślało, że nie będzie wystarczająco silne, aby zapewnić ludziom bezpieczeństwo. Mężczyźni obudzili śpiącego, a on wstał i powiedział "Spokój!", a wtedy burza ustała. Wtedy już drzewo wiedziało, że ma na swoim pokładzie Króla królów.

W końcu przyszedł ktoś i zabrał trzecie drzewo. Było niesione ulicami, tłum zaś kpił z człowieka, który je niósł. Kiedy się zatrzymali, człowiek ten został przybity gwoździami do drzewa i podniesiony, aby umierać na szczycie wzgórza. Kiedy nadeszła niedziela, drzewo zrozumiało, że było wystarczająco silne, aby stać na szczycie wzgórza i być tak blisko Boga jak tylko możliwe, ponieważ to na nim został ukrzyżowany Jezus.

Morał tej historii jest taki, że kiedy wydaje ci się, że wszystko idzie nie po twojej myśli, zawsze wiedz, że Bóg ma dla ciebie pewien plan. Jeśli Mu zaufasz, obdarzy cię hojnie.

Każde z drzew otrzymało to, o co prosiło, ale nie w sposób, w jaki to sobie wyobrażało.

My nigdy nie wiemy, jakie są plany Boga wobec nas! Wiemy tylko, że Jego drogi, nie są naszymi drogami, ale Jego drogi są zawsze najlepsze.

Cztery świece

Cztery świece płonęły powoli. Było tak cicho, że prawie usłyszałbyś ich rozmowę. Pierwsza rzekła:
- Ja jestem pokój! Jednak nikt nie troszczy się o to, abym płonęła. Dlatego odchodzę.
Płomień stawał się coraz mniejszy, aż w końcu zupełnie zgasł...

Druga rzekła:
- Ja jestem wiara! Najmniej z nas wszystkich czuję się potrzebna, dlatego nie widzę sensu dłużej płonąć.
Gdy skończyła mówić, lekki podmuch wiatru zgasił płomień...

Trzecia ze świec zwróciła się ku nim i ze smutkiem rzekła:
- Ja jestem miłość! Nie mam siły dłużej świecić. Ludzie odsunęli mnie na bok, nie rozumiejąc mojego znaczenia. Zapominają kochać nawet tych, którzy są im najbliżsi.

I nie czekając ani chwili zgasła...
Nagle dziecko otworzyło drzwi i zobaczyło, że trzy świece przestały płonąć.
- Dlaczego zgasłyście? Świece powinny płonąć aż do końca.
To powiedziawszy dziecko rozpłakało się. Wtedy odezwała się czwarta świeca:
- Nie smuć się. Dopóki ja płonę, od mojego płomienia możemy zapalić pozostałe świece. Ja jestem nadzieja!

Z błyszczącymi od łez oczyma, dziecko wzięło w dłoń świecę nadziei i od jej płomienia zapaliło pozostałe świece.

Płomień nadziei nie powinien nigdy zgasnąć w Twoim życiu... Każdy z nas powinien podtrzymywać płomienie Pokoju, Wiary, Miłości i Nadziei!

To zależy tylko od Ciebie

W pewnej wiosce był mędrzec, który słynął z tego, że potrafił udzielić odpowiedzi na każde zadane mu pytanie. Pewien młodzieniec, gdy o nim usłyszał, zapragnął zasłynąć z tego, iż przechytrzy starca. Złapał więc małego ptaszka i trzymając go w dłoniach udał się do mędrca i zapytał:
- Nauczycielu, czy ten ptak jest żywy czy martwy?
Jego plan był następujący: jeśli mędrzec powie, że jest martwy, otworzy rękę, a wtedy ptak odleci. Jeśli natomiast odpowie, że żywy, zgniecie ptaka w dłoniach. Tak czy inaczej, bez względu na odpowiedź mistrz będzie w błędzie. 
- Czy ten ptak jest żywy, czy martwy? - nalegał młody człowiek. 
- Jego życie jest w Twoich rękach - brzmiała odpowiedź.

Jak ptaki w klatce

Pewien mężczyzna idąc ulicą zobaczył chłopca, który niosąc klatkę kopał ją z radością. Zatrzymał go i zapytał:
- Co tam masz?
- Nic.
- To są ptaki? Skąd je masz?
- Nie Twoja sprawa, złapałem je, co Cię to obchodzi?
- Co zamierzasz z nimi zrobić?
- Nic. Pobawić się trochę.
- To znaczy?
- No wiesz, potrzęsę trochę klatką, może trochę postraszę patykiem. One to lubią, bo wtedy tak śmiesznie fruwają.
- A potem co z nimi zrobisz? Co zrobisz, kiedy ta zabawa Ci się znudzi?
- Nic. Połamię im skrzydła i rzucę mojemu kotu. Na pewno się ucieszy, on bardzo lubi bawić się z ptakami. A potem je zjada.
- Ile chcesz za te ptaki?
- Co? Ty chyba zwariowałeś. Przecież to zwykłe wróble! Nie są warte Twojej uwagi.
- Zapytałem ile.
- Ty naprawdę masz nierówno pod sufitem? No dobra. Chcę za nie stówę.
- Dobrze. Masz tu stówę i oddaj mi te ptaki.
- Ok frajerze, jak chcesz! Masz, są Twoje.
Mężczyzna wziął klatkę z ptakami, po czym je uwolnił.


Pewnego razu Bóg spotkał Szatana i spytał:
- Co tam masz?
- Nic takiego, złapałem kilku ludzi. Nie Twój interes.
- Co zamierzasz z nimi zrobić?
- Zabawię się trochę ich kosztem. Przekonam do tego, żeby zmarnowali sobie życie, goniąc za wiatrem i przemijającymi rozkoszami. Nieco ich okłamię, żeby totalnie zatracili sens istnienia.
- A co zrobisz z nimi potem?
- Zabiję. Po co mi oni? Zobacz, jacy są bezradni, jacy bezużyteczni.
- Odkupię ich od Ciebie. Ile za nich chcesz?
- Zwariowałeś? Przecież oni są bezwartościowi! I tak Cię odrzucą! Są do niczego.
- Ile?
- Ok. Skoro się upierasz. Chcę całą Twoją krew, Twoje łzy i Twoje życie.
- Zgoda...

Szczęśliwy ptak

Pewien człowiek, który był wciąż smutny i nie potrafił odnaleźć w życiu radości, usłyszał podczas przechadzki w parku cudnie śpiewającego ptaka.
- Zazdroszczę Ci - powiedział, stanąwszy pod drzewem - Musisz być bardzo szczęśliwy, skoro tak pięknie wyśpiewujesz swoją radość.
- Ale ja nie dlatego śpiewam, że jestem szczęśliwy - odpowiedział ptak - Jestem szczęśliwy, dlatego że śpiewam.

Woda

Pewnego dnia król postanowił wydać huczną ucztę. Poprosił jednak, aby każdy z jego gości przyniósł mu wodę. Prośba króla wydała się ludziom dziwna, ale posłusznie wykonali rozkaz. I tak jeden przyniósł całą beczkę wody, inny tylko jedno wiadro, inny szklankę, jeszcze inny naparstek. 

Gdy przynieśli to wszystko na ucztę, król rozkazał złożyć im ich podarki w osobnej komnacie. Uczta rozpoczęła się. Towarzystwo świetnie się bawiło, a gdy pora była wracać do domu, król zaprosił gości do komnaty, w której złożyli wcześniej naczynia z wodą. Ku zdumieniu wszystkich: każde naczynie było wypełnione złotem. Ten kto przyniósł beczkę wody - otrzymał beczkę złota. Kto przyniósł szklankę - otrzymał szklankę.

Dobra miara

Z okazji uroczystych obchodów przybycia króla do stolicy dwór królewski hucznie świętował. W świątecznej komnacie król przyjmował dary od poddanych. Wszystkie prezenty były bardzo wartościowe: bogato zdobiona broń, srebrne kielichy, drogie płótna haftowane złotem.

Gdy orszak ofiarodawców zbliżał się ku końcowi, pojawiła się wiekowa wieśniaczka. Szła w ciężkich drewniakach, utykając i wspierając się na lasce. W ciszy wyjęła z wiklinowego kosza podarunek starannie zawinięty w płótno. Rozległ się wybuch śmiechu, gdy złożyła u stóp króla kłębek białej wełny. Uzyskała ją od swoich dwóch owiec - całego jej dobytku - i uprzędła w czasie długich zimowych wieczorów.

Król bez słowa pokłonił się z godnością. Gdy staruszka powoli opuszczała komnatę, odprowadzana pogardliwymi spojrzeniami, król dał znak, by rozpocząć świętowanie.

Staruszka z trudem podjęła nocną wędrówkę w kierunku swojej chaty znajdującej się w lasach królewskich. Dotychczasowa jej obecność była tam zaledwie tolerowana. Gdy ujrzała swój dom, przestraszyła się panicznie. Chata była okrążona przez żołnierzy króla. Wokół biednego domostwa wbijano paliki i rozciągano między nimi białą wełnianą przędzę.
- Och nie! - westchnęła ze ściśniętym sercem. - Mój dar obraził króla. Teraz straże aresztują mnie i wtrącą do więzienia.

Gdy dostrzegł ją komendant wojska, skłonił się i uprzejmie oznajmił:
- Moja pani, na rozkaz naszego dobrego króla, ziemia, którą może otoczyć nić z waszego kłębka wełny, od tej chwili należy do was.
Obwód jej nowej posiadłości odpowiadał długości wełny w kłębku. Otrzymała tą samą miarą, z jaką obdarowała króla.

Dwóch mnichów


Dwóch mnichów uprawiało róże. Jeden zatapiał się w kontemplacji piękna i zapachu swoich róż. Drugi ścinał najpiękniejsze róże i obdarowywał nimi przechodniów.
- Co robisz? - karcił go pierwszy - Jak możesz pozbawiać się radości z zapachu twoich róż?
- Róże pozostawiają najwięcej zapachu na rękach tego, kto nimi obdarowuje innych - odparł z prostotą drugi.

Decyzja

Pewnego razu do szewca przyszła matka z chłopcem, aby zamówić młodzieńcowi buty. Szewc zapytał chłopca:
- A jakie chcesz mieć czubki butów? Płaskie, takie ścięte, czy też okrągłe?
- Obojętnie proszę Pana.
- To będą Twoje buty. Mogą być albo takie, albo takie. To jakie mam zrobić: płaskie, czy okrągłe?
- Wszystko mi jedno.
Chłopiec totalnie nie mógł się zdecydować, więc w końcu nie podjął decyzji wcale. Mimo to szewc przyjął zamówienie. Po tygodniu kobieta wróciła z synem po odbiór butów. Szewc wyjął je z pudełka i dał do przymiarki chłopcu. Ten nie dowierzał własnym oczom: lewy but miał czubek płaski, a prawy okrągły! Buty nie były identyczne! Na twarzy chłopca pojawił się grymas - był zrozpaczony.
- Dlaczego te buty tak wyglądają? - spytał chłopiec
- Bo jeśli w życiu nie będziesz podejmował decyzji samodzielnie, ktoś inny podejmie je za Ciebie.

Dwa wilki

Do starego dziadka przyszedł wnuk rozzłoszczony na kolegę, który mu dokuczał. Dziadek popatrzył na wnuka i rzekł:
- Ja też czasami odczuwam wielką nienawiść i żal do ludzi za to co robią. Jednak nienawiść ściąga w dół i nie rani przeciwnika. Jest jak trucizna. Zmagałem się z tym uczuciem wiele razy.
Po chwili dodał:
- To tak jakby tkwiły we mnie dwa wilki. Jeden z nich jest dobry i nikomu nie szkodzi, żyje w zgodzie z otoczeniem, nikogo nie obraża, nie atakuje. Walczy tylko w słusznej sprawie i we właściwy sposób. Ten wilk sprawia, że mogę osiągnąć sukces w życiu.
Drugi z wilków jest pełen gniewu, najmniejsza rzecz prowokuje u niego złość i walczy cały czas ze wszystkimi, bez żadnego powodu. Kiedy tylko ma okazję, usiłuje zatruć mi życie i zabić. On nie może myśleć rozsądnie, bo jego gniew i nienawiść są zbyt wielkie, nie wie że gniew to bezsilność, która niczego nie zmieni.
Czasami ciężko jest żyć z dwoma tymi wilkami wewnątrz mnie, bo oba usiłują zdominować mojego ducha.

Chłopiec z uwagą spojrzał na swojego dziadka i spytał:
- Dziadku, a który z nich wygra? 
Dziadek uśmiechnął się i odpowiedział:
- Ten którego karmię.
Stara przypowieść indian Cherokee

Każdy, Ktoś, Ktokolwiek i Nikt.

Były sobie cztery osoby: Każdy, Ktoś, Ktokolwiek i Nikt.
Trzeba było wykonać bardzo ważną pracę i Każdy został o to poproszony.
Każdy był pewien, że Ktoś to zrobi. Ktokolwiek mógł to zrobić, ale Nikt tego nie zrobił.
Ktoś zezłościł się z tego powodu, ponieważ było to powinnością Każdego.
Każdy myślał, że Ktokolwiek mógł to zrobić, ale żadnemu z nich nie przyszło do głowy, że Nikt tego nie zrobił.
Skończyło się na tym, że Każdy obwiniał Kogoś za to, że Nikt nie zrobił tego, co mógł zrobić Ktokolwiek.

Dostatek, Miłość i Sukces

Pewna kobieta podlewała rośliny w swoim ogrodzie, gdy nagle zobaczyła trzech staruszków, z wypisanymi na twarzy latami doświadczeń, którzy stali naprzeciw jej ogrodu. Nie znała ich, więc powiedziała:
- Nie wydaje mi się, abym was znała, ale musicie być głodni. Wejdźcie, proszę, do domu i zjedzcie coś.
Oni odpowiedzieli:
- Nie ma w domu męża?
- Nie, odpoczywa, nie ma go w domu.
- W takim razie nie możemy wejść - odpowiedzieli.

Przed zmierzchem, kiedy mąż wrócił do domu, kobieta opowiedziała mu to, co się zdarzyło.
- A więc, skoro wróciłem, zatem poproś ich teraz, aby weszli.
Kobieta wyszła, aby zaprosić trzech mężczyzn do domu.
- Nie możemy wejść wszyscy do domu - wyjaśnili staruszkowie.
- Dlaczego? - chciała się dowiedzieć kobieta.
Jeden z mężczyzn wskazał na pierwszego ze swoich przyjaciół i wyjaśnił:
- On ma na imię Dostatek.
Następnie wskazał drugiego:
- On ma na imię Sukces, a ja mam na imię Miłość. Teraz wróć i zdecyduj razem z Twoim mężem, którego z nas zaprosicie do waszego domu.

Kobieta weszła do domu i opowiedziała swojemu mężowi wszystko, co powiedzieli jej trzej mężczyźni. Ten się ucieszył:
- Jak pięknie!! Zaprosimy Dostatek, aby wszedł i wypełnił nasz dom!!!
Jego żona nie zgadzała się i spytała:
- Mój drogi, dlaczego nie mielibyśmy zaprosić Sukcesu?

Ich córka słuchała tej rozmowy i weszła im w słowo:
- Nie byłoby lepiej, gdybyśmy pozwolili wejść Miłości? W ten sposób nasza rodzina byłaby pełna miłości.
- Posłuchajmy rady naszej córki, powiedział mąż do żony. Pójdź i zaproś Miłość, niech będzie naszym gościem.
Żona wyszła i spytała:
- Który z Was to Miłość? Niech wejdzie, proszę, niech będzie naszym gościem.

Miłość usiadła na wózku i ruszyła w kierunku domu. Także dwaj pozostali podnieśli się i ruszyli za nią. Trochę zdziwiona kobieta pyta Dostatek i Sukces:
- Zaprosiłam tylko Miłość, dlaczego idziecie także wy?
Oni odpowiedzieli razem:
- Jeżeli zaprosiłabyś Dostatek lub Sukces, pozostali dwaj zostaliby na zewnątrz, ale zaprosiłaś Miłość, a tam gdzie idzie ona, idziemy i my.

Żona doskonała

Dawno, dawno temu do pewnego mędrca przyszedł człowiek i powiedział, że nie może znaleźć dla siebie partnerki, która by mu odpowiadała i którą kochałby do końca życia.
A jaka miałaby być ta kobieta? - zapytał mędrzec.
Człowiek zastanowił się chwilę, a potem rzekł:
Tęsknię do kobiety kochającej, mądrej, odpowiedzialnej, szlachetnej, radosnej, czułej, wrażliwej, delikatnej, pięknej, zmysłowej, zaradnej, silnej, samodzielnej... która kochałaby mnie do końca życia.
Dodał jeszcze kilka równie rzadkich cnót, po czym zapytał mnicha, co ma począć. Mędrzec zajrzał mu głęboko w oczy i powiedział:
Znam absolutnie pewny, lecz bardzo trudny sposób, dzięki któremu spotkasz właśnie taką kobietę. 
Jaki to sposób?! - zapytał ucieszony człowiek. - Jeśli mi go zdradzisz, oddam ci wszystko, co posiadam!
Niczego od ciebie nie potrzebuję - odpowiedział mędrzec. - Musisz mi tylko przysiąc, że z niego skorzystasz.
Człowiek przysiągł na wszystkie świętości, że zastosuje się do rady mędrca, a kiedy trochę się uspokoił, mędrzec z naciskiem wyszeptał mu do ucha:
- Jeśli pragniesz spotkać kobietę kochającą, mądrą, odpowiedzialną, szlachetną, radosną, czułą, wrażliwą, delikatną, piękną, zaradną, silną i samodzielną - to najpierw sam musisz się takim stać. Tylko w ten sposób ją znajdziesz. A nawet jeśli jej nie spotkasz, nie będzie to już wtedy miało dla Ciebie większego znaczenia. 

Jakiej żony szukać?

Życie w małżeństwie polega na ciągłym, wzajemnym wybaczaniu sobie. Dlatego znajdź sobie taką żonę, której nie będziesz musiał zbyt wiele wybaczać.
Wiesław Z.

Popękany dzban

Pewien człowiek każdego dnia nosił wodę do swojej wioski w dwóch ogromnych dzbanach przytroczonych do drewnianego nosidła na jego ramionach. Jeden z dzbanów był starszy od drugiego i był cały popękany. Za każdym razem, kiedy mężczyzna wracał ścieżką do domu, tracił połowę wody. Młodszy dzban był zawsze bardzo dumny ze swojej pracy i z tego, że nigdy nie uronił ani kropli z powierzonej mu wody. Drugi dzban zaś się śmiertelnie wstydził, że wyciekała z niego woda i był w stanie swoje zadanie wypełnić tylko w połowie, chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że pęknięcia były wynikiem wielu lat wytężonej pracy. Stary dzban był tak zawstydzony swoją starością, że pewnego dnia, gdy mężczyzna napełniał go woda ze studni, postanowił przemówić: 
- Chciałbym cię bardzo przeprosić. Jestem już bardzo stary i nie mogę utrzymać wszystkiej wody, którą mnie napełniasz. 
Człowiek uśmiechnął się tylko i łagodnie rzekł: 
- Kiedy będziemy wracać do domu, przyjrzyj się bacznie ścieżce, którą od wielu już lat chodzimy od studni do domu. 
Dzban uczynił tak, jak kazał mu jego chlebodawca, i zauważył wiele kwiatów i warzyw rosnących wzdłuż drogi z jednej tylko strony.
- Czy widzisz, o ile piękniejsza jest roślinność po twojej stronie ścieżki? - spytał mężczyzna. - Wiedziałem, że masz pęknięcia, ale postanowiłem je wykorzystać. Posiałem więc nasiona, a ty każdego dnia podlewałeś je po trochu. Ściąłem już dziesiątki róż, które zdobiły mój dom, a moja żona i moje dzieci mogły jeść sałatę, kapustę i cebulę, które urosły dzięki twojej pracy. Gdybyś nie był taki jaki jesteś, nigdy nie miałbym tego, co mam. W pewnym sensie wszyscy się starzejemy i z wiekiem nabywamy cech, które zawsze można przecież obrócić na naszą korzyść.

Przechadzka Janka po Paryżu

Janek spacerował ze swoim dziadkiem po Paryżu. W pewnym momencie ujrzeli szewca, którego obrażał jakiś klient, twierdząc, że źle naprawił mu buty. Szewc wysłuchał spokojnie skarg klienta, przeprosił go i obiecał prędko naprawić swój błąd. Janek z dziadkiem zatrzymał się w kawiarni. Przy sąsiednim stoliku kelner prosił jakiegoś mężczyznę sprawiającego wrażenie bardzo ważnej osoby, aby przesunął nieco swoje krzesło, bo nie mógł swobodnie przejść. Mężczyzna obsypał go potokiem obelg i kategorycznie odmówił. 

- Nigdy nie zapomnij tego, co właśnie widziałeś - rzekł dziadek do Janka. - Szewc przyjął skargę klienta, podczas gdy ten człowiek obok nas nie chciał ruszyć się z miejsca. Ludzie, którzy wykonują jakieś przydatne zajęcia, nie przejmują się wcale, jeśli są traktowani tak, jakby byli bezużyteczni. Natomiast ludzie, którzy nie robią nic pożytecznego, zawsze uważają siebie za osoby niezwykle ważne i swój brak kompetencji zasłaniają autorytetem władzy.

Spotkanie

Byłem sam w całym przedziale pociągu. Potem wsiadła jakaś dziewczyna - opowiadał pewien niewidomy hinduski chłopiec. - Mężczyzna i kobieta, którzy ją odprowadzali, musieli być jej rodzicami. Dawali jej mnóstwo rad i wskazówek. Nie wiedziałem jak wyglądała dziewczyna, ale podobała mi się barwa jej głosu. Czy jedzie do Dehra Dun? - pytałem się siebie, kiedy pociąg ruszał ze stacji. 

Zastanawiałem się, jak mogę nie dać po sobie poznać, że jestem niewidomym. Pomyślałem sobie: jeśli nie będę się ruszał z mojego miejsca powinno mi się to udać.
-Jadę do Saharanpur - powiedziała. - Tam wyjdzie po mnie moja ciocia. 
A pan dokąd jedzie, można wiedzieć?
- Dehra Dun, a potem do Mussoorie - odpowiedziałem.

- O, jaki pan szczęśliwy! Pragnęłabym bardzo pojechać do Mussoorie. Uwielbiam góry. Szczególnie w październiku, kiedy jest tam pięknie.
- Tak to najlepszy sezon - odpowiedziałem, sięgając pamięcią do czasów, kiedy jeszcze widziałem. - Wzgórza usłane są dzikimi daliami, słońce jest łagodne, a wieczorem można sobie siedzieć wokół ogniska i rozmyślać popijając brandy. Większa część letników już wtedy odjeżdża, ulice są bezludne i ciche.

Milczała, a ja zadawałem sobie pytanie czy moje słowa zrobiły na niej jakieś wrażenie, czy też jedynie myślała, że jestem sentymentalny.
Potem popełniłem błąd i zapytałem:
- Jak jest na zewnątrz?

Ona jednak w moim pytaniu nie zauważyła nic dziwnego. Czyżby już spostrzegła, że nie widzę? Jednak słowa, które zaraz po tym wypowiedziała, pozbawiły mnie wszelkich wątpliwości.
- Dlaczego pan nie spojrzy w okno? - zapytała mnie z największą naturalnością.

Przesunąłem się wzdłuż siedzenia, starając się z uwagą odszukać okno. Było otwarte, odwróciłem się w jego stronę, robiąc wrażenie, że przyglądam się mijanym widokom. Oczami wyobraźni widziałem telegraficzne słupy, które przesuwały się w biegu.
- Zauważyła pani - ośmieliłem się powiedzieć - że te drzewa wydają się poruszać?
- Zawsze tak się wydaje - odpowiedziała.
Odwróciłem się znów w stronę dziewczyny i przez pewien czas siedzieliśmy w milczeniu.

Potem powiedziałem - Ma pani bardzo interesującą twarz.
Zaśmiała się miło wibrującym i jasnym głosem. 
- Przyjemnie to usłyszeć - rzekła - Nudzą mnie ci, którzy mówią, że moja twarz jest ładna! 

Musisz mieć naprawdę ładną twarz pomyślałem sobie, a po chwili dodałem pewnym głosem:
- Hm, interesująca twarz może być również bardzo piękna. 
- Jest pan bardzo miły - powiedziała - Ale dlaczego jest pan taki poważny?
- Już niedługo będzie pani na miejscu, stwierdziłem dość nieoczekiwanie. 
- Dzięki Bogu. Nie lubię długich podróży pociągiem.
Ja natomiast byłbym gotów siedzieć tak nieskończenie długo, byleby tylko słyszeć jak ona mówi. Jej głos posiadał tak srebrzysty dźwięk jak górski strumień. Zaraz po wyjściu z pociągu zapomni pewnie o naszym spotkaniu; ja jednak zachowam ją w swojej pamięci przez pozostałą cześć podróży a może i dłużej.

Pociąg wjechał na stację. Ktoś zawołał i zabrał ze sobą dziewczynę. Pozostał po niej jedynie zapach. Mrucząc coś pod nosem wszedł do przedziału jakiś mężczyzna. Pociąg ruszył ponownie. Odszukałem po omacku okno i usadowiłem się naprzeciwko wpatrując się w światło, które było dla mnie ciemnością. 

Jeszcze raz mogłem powtórzyć moją grę z nowym towarzyszem podróży. 
- Szkoda, że nie mogę być tak nęcącym towarzyszem w podróży jak ta dziewczyna, która dopiero wyszła - powiedział do mnie, starając się nawiązać rozmowę.
- To bardzo interesująca dziewczyna - stwierdziłem - Czy mógłby mi pan powiedzieć... czy jej włosy były długie czy krótkie? 
- Nie pamiętam - odpowiedział zdawkowym tonem - Przyglądałem się jedynie jej oczom a nie włosom. Były rzeczywiście piękne! Szkoda, że nie mogły jej do niczego służyć... Była niewidoma. Nie zauważył pan tego? 

Dwoje niewidomych ludzi, którzy udają, że widzą. Ileż ludzkich spotkań jest podobnych do tego. Ze strachu, by nie objawić tego, jacy jesteśmy naprawdę zaprzepaszczamy nieraz najważniejsze spotkania naszego życia. A niektóre spotkania zdarzają się jedynie raz w życiu.

Trucizna

Kiedyś w starożytnych Chinach po wyjściu za mąż, kobieta żyła w domu swego męża i usługiwała zarówno jemu jak i jego matce. Jednak okazało się, że pewna dziewczyna nie jest w stanie znieść codziennych wymówek i krytycznych uwag swojej teściowej. Postanowiła udać się do sklepu z ziołami. Zwróciła się z prośbą do sprzedawcy, który był przyjacielem jej ojca:
- Nie mogę już znieść humorów mojej teściowej. Ona doprowadza mnie do obłędu. Czy mógłbyś mi sprzedać jakaś truciznę. Otruję moją teściową i skończą się wszystkie kłopoty.

Zielarz zastanowił się chwilę i powiedział:
- Owszem mogę Ci pomóc, ale musisz pamiętać o dwóch rzeczach. Po pierwsze nie możesz otruć teściowe od razu, musisz robić to powoli i stopniowo, aby nikt sie nie domyślił, co ty zrobiłaś. Dam Ci takie zioła, które będą zabijać powolutku i nikt nie zgadnie, co się stało. Po drugie, aby uniknąć podejrzeń musisz już od teraz pohamować swoją złość i nauczyć się szanować swoją teściową, okazywać jej miłości i oddanie. Jeśli tak zrobisz, nikt nie będzie Cię o nic podejrzewał, gdy ona umrze.

Dziewczyna na wszystko się zgodziła, zabrała zioła do domu i dodawała je do pożywienia teściowej. Nauczyła się panować nad sobą, szanować i kochać teściową. Kiedy teściowa dostrzegła wielką zmianę w synowej, zmieniła sie także i z czasem bardzo ja pokochała. Wszystkim opowiadała o swojej wspaniałej synowej. Po pół roku stosunki między nimi stały tak bliskie jak między matką i córka. Pewnego dnia dziewczyna poszła do zielarza i odezwała sie do niego:
- Proszę ratuj moją teściową od tej trucizny, którą jej podawałam. Już nie chcę jej śmierci. Ona jest najwspanialszą teściową jaka mogła się mi trafić.
Zielarz uśmiechnął się i odparł:
- Nie martw się, nie dałem ci trucizny. Otrzymałaś zwykłe przyprawy. Trucizna była wyłącznie w twoim umyśle i sama ją przezwyciężyłaś.

Trzej synowie

Działo się to bardzo dawno temu, nikt też nie pamięta miejscowości, w której się to stało. Do studni szły trzy kobiety. Po drodze, jak to kobiety, rozmawiały o swoich troskach i kłopotach. Przy samej zaś studni, gdy wiadra były już pełne, rozmawiały o swoich radościach. Pierwsza z nich mówiła:
- Mój syn jest wspaniałym sportowcem. Jest tak wysportowany, że nikt mu nie dorówna!

Druga chwaliła swego syna w ten sposób:
- Mój syn śpiewa pięknie jak słowik! Nikt w okolicy nie ma piękniejszego głosu od niego!

Trzecia kobieta milczała. 
- A ty o swoim synu nic nie powiesz? - pytały dwie pierwsze.
- Mój syn jest zwykłym chłopcem, nie ma w nim nic szczególnego - odpowiedziała.

Rozmowie tej przysłuchiwał się jakiś nieznajomy człowiek. Gdy kobiety ruszyły w drogę powrotną, nieznajomy szedł za nimi w pewnej odległości. Może był głodny? Może nie miał gdzie przenocować? A może chciał sam zobaczyć synów, o których tyle słyszał?
Wiadra z wodą były ciężkie i kobiety co pewnien czas odpoczywały. I oto dzieci wyszły na ich spotkanie.

Syn pierwszej stanął na rękach. Matka była bardzo dumna z niego i jego sprawności fizycznej. Z twarzy jej można było wyczytać dumę - "Czyż nie mam wspaniałego chłopca?"

Syn drugiej rzeczywiście śpiewał wspaniale, tak, że kobiety zapomniały o przebytej drodze i zmęczeniu. Ze łzami w oczach słuchały jego pieśni. Matka była dumna z niego.

Trzeci zaś chłopiec podbiegł do swej matki, wziął od niej wiadro z wodą i powiedział:
- Mamo, ja ci pomogę! Razem wrócimy do domu!

Nim jednak ruszyli w drogę, kobiety zapytały nieznajomego, który obserwował całą scenę, o ich dzieci. Który z tych trzech jest najlepszy, najwspanialszy?
- Gdzie są wasze dzieci? Gdzie są wasi synowie? Ja widzę tutaj tylko jednego syna - powiedział i ukłonił się trzeciej kobiecie.
Tamte zamyśliły się, spuściły głowy i oddaliły się w milczeniu....

Osiołek w studni

Było to daleko stąd na pewnej farmie. Któregoś dnia osioł farmera wpadł do głębokiej studni. Zwierzę krzyczało żałośnie godzinami, podczas gdy farmer zastanawiał się, co z nim zrobić. W końcu zadecydował. Zwierze było stare, a studnie i tak trzeba było zasypać, bo już dawno wyschła. Nie warto było wyciągać z niej osła. Zawołał wszystkich swoich sąsiadów do pomocy. Wzieli łopaty i zaczeli zasypywać studnie śmieciami i ziemią. Osioł zorientował się co się dzieje i zaczął krzyczeć przerażony.
Nagle, ku zdumieniu wszystkich , osioł uspokoił się. Kilka łopat później farmer zajrzał do studni. Zdumiał się tym co zobaczył. Za każdym razem, gdy kolejna porcja śmieci spadała na jego grzbiet, ten robił coś niesamowitego. Otrząsał się i wspinał o krok ku górze. W miarę jak sąsiedzi farmera sypali śmieci i ziemię na zwierzę, ono za każdym razem otrzepywało się i wspinało o kolejny krok do góry. Niebawem wszyscy ze zdumieniem zobaczyli, jak osioł przeskakuje krawędź studni i szczęśliwy oddala się truchtem.

Powódź

Wiosną, w pewnym mieście zdarzyła się powódź. Woda zaczęła zalewać wszystkie ulice. Postanowiono ewakuować miasto. Wszyscy postanowili uciec, za wyjątkiem jednego. Ten zamiast uciekać padł na kolana i zaczął się modlić:
- Panie! Zmiłuj się nad swoim sługą, uratuj mnie! Ocal mnie od tego kataklizmu. Proszę.
Służby ratunkowe przybyły do jego mieszkania, aby go ratować. Prosili, aby poszedł z nimi, ten jednak stanowczo odmówił:
- Nie pójdę z wami. Ja jestem człowiekiem wierzącym. Mnie uratuje mój Bóg.
Z czasem woda zaczęła podchodzić pod kolejne piętra budynku, więc mężczyzna wchodził coraz wyżej i wyżej, aż znalazł się na strychu. Tam modlił się dalej:
- Boże! Proszę, uratuj mnie. Nie daj mi zginąć w taki sposób.
Do okna strychu podpłynęła łódź ratunkowa. Ratownicy wołali:
- Proszę się spieszyć! Chodźmy stąd, niech Pan idzie z nami. Woda jest coraz bardziej rwąca, drugi raz nie powrócimy! Jeśli Pan tu zostanie, to zginie.
Na to mężczyzna odpowiedział:
- Na pewno nie zginę, gdyż Bóg mnie uratuje. Ja mu ufam, a wy idźcie w pokoju.
Woda jednak podchodziła coraz wyżej, a ów wierny chrześcijanin nadal znajdował się w niebezpieczeństwie. W końcu znalazł się na szczycie komina. Woda była o wysokość cegły pod nim, gdy zjawił się helikopter ratunkowy. Ratownicy chcieli go ocalić, ten jednak nie pozwolił im na to mówiąc:
- Ja wierzę mojemu Bogu! Zrozumcie, nie potrzebuję waszej pomocy, gdyż Pan mnie wybawi!
I tak pozostał ów nieszczęśnik w samym środku żywiołu. Gdy pojawiła się kolejna fala - porwała go i utopiła. Po śmierci człowiek ten spotkał Boga i z wyrzutem spytał go:
- I gdzie byłeś Boże!? Dlaczego mnie nie ratowałeś?! Czy nie widziałeś, że jestem w potrzebie? Czy nie modliłem się do Ciebie gorliwie? Czy nie byłem Tobie dość wierny, abyś łaskawie raczył mnie wyratować?
Na to Bóg odpowiedział:
- Jak to Ciebie nie ratowałem? Trzy razy wysyłałem po Ciebie ekipę ratunkową, choć w mieście nie było już nikogo innego do ratowania, a Ty za każdym razem odmówiłeś...

Szczerość

"Mogę być zupełnie szczera idąc złą drogą, ale nie sprawi to, że droga stanie się dobra, ani nie doprowadzi mnie ona do miejsca, do którego chcę dotrzeć."
E.G.W. Selected Messages, TII, s56

Harmonijny wir sprzeczności

Rzeczy, które pozornie do siebie nie pasują, mogą współgrać w idealnej harmonii, wirując wokół ściśle określonej osi.
Karol Sz.

Sprawiedliwość

Sprawiedliwość nie polega na ukaraniu winnych.
Sprawiedliwość polega na ochronie sprawiedliwych.
Grażyna B.

Dół

Pewien człowiek wpadł do dołu i w żaden sposób nie mógł się stamtąd wydostać o własnych siłach. Przechodził tamtędy pewien podróżnik, który powiedział:
- Powinieneś medytować i oczyścić swój umysł. A kiedy osiągniesz nirwanę, wówczas wszelkie cierpienie ustanie.
Mężczyzna uczynił tak, jak mu powiedziano, ale nadal pozostawał w dole. Pojawił się inny człowiek, który wyjaśnił:
- Dół tak naprawdę nie istnieje. Tak samo, jak nie istnieje mężczyzna, który do niego wpadł. To wszystko jest tylko iluzją.
Jednak człowiek, który nie istniał, nadal pozostawał w dole, którego nie było. Wówczas pojawił się inny człowiek, który mu poradził:
- Czyń dobre uczynki, aby zmienić swoją Karmę. I choć pewnie będziesz musiał umrzeć w tym dole, w następnym wcieleniu masz szansę przemienić się w coś wspaniałego.
Później przyszedł kolejny człowiek, który spojrzał na uwięzionego mężczyznę z góry i pouczył go:
- Powinieneś modlić się 5 razy dziennie, będąc skierowanym na wschód. Przestrzegaj również 5 zasad wiary. Jeśli będziesz wierny, być może bóstwo Cię uwolni.
Mężczyzna modlił się najlepiej jak potrafił. Jednak z czasem tracił siły i nadal pozostawał w dole. W końcu pojawił się kolejny człowiek. Było w nim coś innego, niż w pozostałych. Zawołał do mężczyzna znajdującego się w dole i zapytał, czy chce być wolny.
- Tak
Potem sam zszedł do niego, wziął mężczyznę na plecy i wyciągnął na zewnątrz do światła. Człowiek, który wpadł do dołu i nie mógł się sam wydostać, został uratowany.

Definicja małżeństwa

Pewien biskup, podczas bierzmowania grupy młodych osób zadał mocno już zdenerwowanemu kandydatowi pytanie:
- Jaka jest katechizmowa definicja stanu małżeńskiego?
Chłopiec zawahał się przez moment, po czym odpowiedział:
- Jest to stan straszliwych mąk, których doświadczają zmuszeni w niego wstąpić po to, aby przystosować się do lepszego świata.
- Nie, nie! - przerwał obecny podczas egzaminu proboszcz - to jest definicja czyśćca!
- Niech tak zostanie - uśmiechnął się biskup - skąd takich dwóch księży jak ty i ja może wiedzieć, czy to dziecko nie ma racji?

Afirmacja

A teraz powtarzaj za mną na głos:
Jestem dobry.
Jestem mądry.
Jestem bezcenny.
Z dedykacją dla Oleńki ;)
Dziękuję Ci :)

Kazanie

Nowy duchowny, zaraz po uroczystym objęciu urzędu wygłosił płomienne i porywające kazanie. Wszyscy słuchacze nie tylko przytakiwali głowami z aprobatą, a nawet głośno wyrażali swój zachwyt. W następną sobotę ludzie czekali z napięciem na kolejną porcję strawy duchowej, ale pastor wygłosił dokładnie taką samą mowę jak tydzień wcześniej. To samo działo się przez kolejne nabożeństwa. W końcu delegacja odważnych udała się do niego z pytaniem:
- Dlaczego głosisz wciąż jedno i to samo kazanie?
Odpowiedź pastora brzmiała:
- A dlaczego ja mam zmieniać kazania, kiedy wy nie zmieniacie życia; żyjecie tak samo, jak przed sześcioma tygodniami.

Mogę zmienić świat

Kiedy człowiek się rodzi, tłumaczy mu się, że życie jest jakie jest i nic się z tym nie da zrobić. Każdemu wmawia się, że świata nie da się zmienić. Jednak kiedy dorosłem, przekonałem się, że cały ten świat został ukształtowany przez ludzi, którzy wcale nie byli mądrzejsi ode mnie. Ta myśl nie dawała mi spokoju. Uświadomiła mi, że ja także mogę kształtować ten świat. Mogę go zmienić.

Wieczne powroty

A gdyby tak pewnego dnia lub nocy jakiś duch przyszedł do ciebie, w twą najsamotniejszą samotność i powiedział ci:

"Życie twoje, w taki sposób, jak je przeżywasz teraz i przeżywałeś dotąd, będziesz musiał przeżywać jeszcze raz i niezliczoną ilość razy; i nie będzie w nim nic nowego, tylko każdy ból i każda rozkosz, i każda myśl, i westchnienie, i wszystko, co małe i wielkie w twoim życiu powróci do ciebie. Wszystko w tym samym porządku i kolejności – tak samo ten pająk i ten blask miesiąca wśród drzew i tak samo ta chwila i ja sam. Wieczna klepsydra istnienia odwraca się jedynie – a ty razem z nią, pyłku z pyłu.

Czy nie upadłbyś na ziemię zgrzytając zębami, i nie przeklął demona, który by tak do ciebie mówił? Lub przeciwnie, czy przeżyłeś kiedyś taką wielką i ważną chwilę, w której byś mógł mu odpowiedzieć: Bogiem jesteś i nigdy nie słyszałem nic bardziej boskiego! Gdyby ta myśl mogła wywrzeć na ciebie wpływ, zmieniłaby może ciebie takiego, jakim jesteś. Pytanie to: „Czy chcesz tego życia jeszcze raz i jeszcze nieskończone razy?” leżałoby niczym największy ciężar na twoim postępowaniu. Albo jakże musiałbyś kochać samego siebie i życie, aby niczego więcej nie pragnąć niż tego ostatecznego, wiecznego powtarzania.

Taksówkarz

Taksówkarz z Nowego Jorku napisał:

Przyjechałem pod adres do klienta, i zatrąbiłem. Po odczekaniu kilku minut, zatrąbiłem ponownie. Był późny wieczór, pomyślałem że klient się rozmyślił i wrócę do "bazy". Jednak zamiast tego zaparkowałem samochód, podszedłem do drzwi i zapukałem.
-Minutkę! - odpowiedział wątły, starszy głos. Usłyszałem odgłos tak jakby coś było ciągnięte po podłodze.
Po dłuższej przerwie, otworzyły się drzwi. Stała przede mną niska , na oko dziewięćdziesięcioletnia kobieta. Miała na sobie kolorową sukienkę i kapelusz z dopiętym welonem; wyglądała jak ktoś z filmu z lat czterdziestych. U Jej boku była mała nylonowa walizka. Mieszkanie wyglądało tak, jakby nikt nie mieszkał w nim od lat. Wszystkie meble przykryte były płachtami materiału. Nie było zegarów na ścianach, żadnych bibelotów ani naczyń na blacie. W rogu stało kartonowe pudło wypełnione zdjęciami i szkłem.
- Czy mógłby Pan zanieść moją torbę do samochodu? - zapytała.
Zabrałem walizkę do auta, po czym wróciłem aby pomóc kobiecie. Wzięła mnie za rękę i szliśmy powoli w stronę krawężnika. Trzymała mnie za ramię, dziękując mi za życzliwość.
- To nic - powiedziałem - Staram się traktować moich pasażerów w sposób, w jaki chciałbym aby traktowano moją mamę.
- Och, jesteś takim dobrym chłopcem - odrzekła.
Kiedy wsiedliśmy do samochodu, dała mi adres, a potem zapytała:
- Czy moglibyśmy pojechać przez centrum miasta?
- To nie jest najkrótsza droga - odpowiedziałem szybko, włączając licznik opłaty.
- Och, nie mam nic przeciwko temu; Nie spieszę się. Jestem w drodze do hospicjum.
Spojrzałem w lusterko. Jej oczy lśniły.
- Nie mam już nikogo z rodziny - mówiła łagodnym głosem - Lekarz mówi, że nie zostało mi zbyt wiele.
Wyłączyłem licznik.
- Którędy chce Pani jechać?
Przez kilka godzin jeździliśmy po mieście. Pokazała mi budynek, gdzie kiedyś pracowała jako operator windy. Jechaliśmy przez okolicę, w której żyła z mężem jako nowożeńcy. Poprosiła bym zatrzymał się przed magazynem meblowym który był niegdyś salą balową, gdzie chodziła tańczyć jako młoda dziewczyna. Czasami prosiła by zwolnić przy danym budynku lub skrzyżowaniu, i siedziała wpatrując się w ciemność, bez słowa. Gdy pierwsze promienie Słońca przełamały horyzont, powiedziała nagle:
- Jestem zmęczona. Jedźmy już proszę.
Jechaliśmy w milczeniu pod wskazany adres. Był to był niski budynek z podjazdem, tak typowy dla domów opieki. Dwaj sanitariusze wyszli na zewnątrz gdy tylko zatrzymałem się na podjeździe. Musieli się jej spodziewać. Byli uprzejmi i troskliwi. Otworzyłem bagażnik i zaniosłem małą walizeczkę kobiety do drzwi. Ona sama została już usadzona na wózku inwalidzkim.
- Ile jestem panu winna? - Spytała, sięgając do torebki.
- Nic.
- Trzeba zarabiać na życie - zaoponowała.
- Są inni pasażerowie.
Nie zastanawiając się kompletnie nad tym co robię, pochyliłem się i przytuliłem Ją. Objęła mnie mocno.
- Dałeś staruszce małą chwilę radości. Dziękuję.
Uścisnąłem jej dłoń, a następnie wyszedłem w półmrok poranka. Za mną zamknęły się drzwi - był to dźwięk zamykanego Życia. Tego ranka nie zabierałem już żadnych pasażerów. Jeździłem bez celu, zagubiony w myślach. Co jeśli do kobiety wysłany zostałby nieuprzejmy kierowca, lub niecierpliwy aby zakończyć jego zmianę? Co gdybym nie podszedł do drzwi, lub zatrąbił tylko raz, a następnie odjechał? Myśląc o tym teraz, nie sądzę, abym zrobił coś ważniejszego w całym swoim życiu.
Jesteśmy uzależnieni od poszukiwania emocjonujących zdarzeń i pięknych chwil, którymi staramy się wypełnić nasze życie. Tymczasem Piękne Chwile mogą przydarzyć się nam zupełnie nieoczekiwanie, opakowane w to, co inni mogą nazwać rutyną. Nie przegapmy ich.

Popularne posty