Był na ziemi pewien zamożny człowiek. Całe życie gonił za pieniędzmi, choć jednocześnie nigdy nie zapomniał o Bogu. Nie miał rodziny, nigdy nie znalazł czasu na jej założenie. Jego ostatnią wolą było, żeby za jego pieniądze kupić złoto i wsadzić do trumny, aby nie przychodził do raju z pustymi rękami. Tak też uczyniono: za cały dorobek jego życia kupiono złoto i ulano z niego wielką sztabę, którą następnie umieszczono w trumnie.
Choć w Piśmie Świętym jest napisane, że łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogaczowi dostać się do Królestwa Niebios, temu człowiekowi to się udało. Wszedł do Niebieskiej Ojczyzny i dumnie trzymał swoją sztabę złota, na którą pracował przez całe swoje życie na Ziemi. Aniołowie zaś, oraz inni zbawieni, patrzyli na niego z ukosa. Na początku myśleli, że się zgrywa, ale kiedy okazało się że to całkiem poważnie, niektórzy zaczęli się dławić, żeby nie parsknąć śmiechem. W końcu jeden z nich nie wytrzymał i spytał: Człowieku! Na co Ci ta kostka brukowa?
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz
Tutaj wpisz komentarz :)